Acı

Acıyı ve üzüntüyü kendimize göre yaşıyoruz. Kendi acımız kendimize büyük gelir, başkasını anlayamayız, eğer çok büyük acılarla karşılaşmış isek başkasınınkini küçümsediğimiz bile olur. "Aman canım ne var bunda büyütme" der, kendimizce teselli etmeye çalışırız, bir işe de yaramaz !

Bu acı çok büyük ! Yer altında güneşi görmeden çalışmak, güneşi görmeden güzel günler, umutlar, hayaller için çalışmak.........hepsinin ayrı bir hikayesi olmalı........... sevdiklerini geride koyup o madene inmenin ne demek olduğunu ben bilemem, çoğumuzun bildiğini de sanmıyorum.

Binlerce insan konuşup duruyoruz, birileri suçlanıyor, "keşke" ler havada uçuyor, yumruklar, tekmeler acıyı kat be kat arttırıyor...........ya toprağa gömülenler, onların da "keşke" leri var mıydı ? Yaşasalar neler yapacaklardı.........düşünürken bile içim acıyor.

Biraz önce yürürken gecenin mavisine takıldı gözüm, güzeldi, parlaktı, bir kaç bulut oraya buraya serpilmiş, ışıl ışıl yıldızlar ise yarının güneşli olacağını söyler gibiydi. Ne güzel diyesim geldi, diyemedim.........hala toprağın altında kalanları, bugün toprağa verilenleri düşününce diyemedim.......

Bu şehitlik, bu kazalar, bu felaketler neden hep garibanı bulur ? Kader deniliyor......yok öyle bir şey, inanmıyorum.........ağzında gümüş kaşıkla doğmadıysan bunlar gelip bir yerde yakana yapışıyor. Şu an TV de birileri yine konuşuyor "Soma'nın kaderi" diyorlar..........Ben bu kaderin içine edeyim........cahillik, yoksulluk, para hırsı demeyin........kader deyin !  Siktir olun gidin