Sahiplenmenin, sahip olunanların verdiği ayrıcalıklara duyulan hırsı hiç anlayamadım. Ağzımda gümüş kaşıkla doğmadım lakin plastik çatal kaşıkla da yemek yemedim. Zevklerim, inceliklerim, hassasiyetlerim ve olmazsa olmazlarım var ve bunların parayla satın alınamadığını biliyorum. Yaşamı güzelleştirmek için çok paraya gerek yok. Yeter ki, geçinmeye gönül olsun.
İnsanlığın, dünyanın evrimini, geçmişini okuyup, üzerinde düşündüğümde, bir kum tanesi gibi hissediyorum. Daha keşfedilememiş yerleri olan bu koskoca evrende hepimiz birer taneciğiz ve bunu görmezden gelip kendimizi hırpalamayı görev ediniyoruz. Bu düzenin değişmeyeceğini de biliyorum, sadece kendimi değiştirebilirim..........Neye göre değiştireceğime karar veren ise yine benim. Bütün sözler, dönüp dolaşıp yine kendimize geliyor. Bu mudur acep Ene'l Hak ?
Hakka yürümek nasıldır ? Ne zaman gelir ecel ? Ve o anda neler hissedilir............Zamansız olmadıktan sonra kurtuluş, ölmek değil, ölene ağlamak beter ...... Ruh var mıdır, zaman zaman gelip, geride kalanlara şöyle bir bakar mı ? Hasretle onları kucaklamak veya hüzünlerinde teselli etmek ister mi ? Yoksa yaşarken sevdiklerinin kötü işler yaptıklarını görünce kendi kendine hala üzülebilir mi ? Cevapsız sorularım yine geldi aklıma..........
Ölümde bile ne çok ritüeller var, dini bırak, her kültür kendince bir şeyler yapıyor. Bilinmeze gidene elveda demek, ruhunu rahatlatmak, orada kullanacağı eşyaları mezara koymak falan. O'nu mezara indirdiklerinde kendimden bir şey vermek istedim. Telaşla elimi çantama attım, mavi bir boncuk buldum ve atıverdim........benden bir şey olsun........bunu yaparken bile kimse görmesin istedim, ne saçma !! Görseler kesin işin içine dinsel bir şey katarlardı......yok günah, olmaz etc.
Sonra aklıma geldi, arkeologlar eski mezarlarda eşya bulurlar, belki onlar da benim gibi düşünenlerdir. Neden olmasın.
Saçmaladım bugün, içimden geldi. Sanki başka zaman çok aklı başında şeyler yazıyorum da. Amann salla gitsin be Birgül !
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder