Evet beklemeden sevdi, sevmeyi görev bildi ! Ve yaşam böyle akıp giderken ben eksik parçamı aramayı akıl bile edemiyordum. Mutluyduk . Taa ki, felaketler birbirini izlemeye başlayana kadar. Sıraya girmiş bekliyorlarmış. Sen de bilirsin, o dönemlerde etrafımızdaki insanların imrendiği bir yaşantımız vardı, hem maddi, hem de manevi anlamda, mutlu aile tablosu çizmiyorduk, gerçekten mutluyduk. Önce işler bozuldu, Mustafa bana belli etmemeye çalıştıkça daha çok battı. Hissediyordum ancak açıkça konuşulmuyordu. Sonrası Gümmmmm.............
Bununla geçse iyi, nasıl olsa toparlardık, beraberdik, para, pul her şey değildi ! Beni bilirsin böyle şeyleri çok dert etmem, göğüs gererim, destek olurum . Var gününde yanındaydım, yoklukta mı bırakacaktım. Elbet bırakmadım.
Tam toparlıyoruz derken, ben tökezledim. Öte yana gidip geldim, O konuyu sonra anlatırım. İçim daha fazla darlanmasın :) Anımsamaya çalışınca neler yaşanmış diyorum. Adamım bana mı, o esnada hastalanan anasına mı, durduk yere kaza geçiren abisine mi koşsun......... Hepimize de koştu. Hatta iki ara bir derede, eve koşup bana pansumana gelen hasta bakıcıyı bile evine bırakırdı. Hiç şikayet etmedi biliyor musun ? Bir kere bile yüzünü düşürmedi . İşte ben böyle bir adamı aldattım !
Bana karşı bu denli iyi olmasını mı hazmedemedim, bilmiyorum. Kendime göre haklı nedenlerim var.
Ölümden dönünce yaşamı sorguladım, bu kadar mıydı ? On dakikada her şey bitebiliyor muydu ? Lanet beynim her şeyi sorgular olmuştu, ne istiyordum, hayatım böyle mi gidecekti. Bir kadın olarak bitmiştim. Darma duman olmuştum.........Yaş 35 yolun yarısı.....geriye ne kaldı ? Eksik parçam hala yoktu, ne istiyordum ? Hala beğenilebilecek miydim ? Evet kocam hala beğeniyordu, ona göre çok güzeldim, akıllıydım, ya başkaları için ? Ve artık inançsız ,korkusuzdum....... sadece on dakika da yok olabilecek isem, korkacak ne vardı ki ? Hiç bir şey ! Korkusuz bir bencil oldum, her şeyi yapmaya hakkım vardı..........
Ya sonra??
YanıtlaSil